چند روز بیشتر به پایان اردیبهشت نمانده، ماهی که بیشتر از هر وقت سال جان می‌دهد برای سفر مخصوصا به مناطقی که تابستان‌های گرم‌تری دارند و البته که حتی در ماه روزه‌داری هم می‌توان سفرهای خوب کوتاه آخر هفته را تجربه کرد؛ سفرهای نیم تا یک روزه از اذان تا اذان. یکی از مقاصدی که می‌توان در این سفرهای پایان اردیبهشت گنجاند، نائین‌گردی است. دیدار از شهری که ریشه‌های عمیقی در خاک این سرزمین دارد و دیدنی‌های بسیار. ایسنا به تازگی پای صحبت‌های یک اصفهان‌شناس نشسته تا او از نائین بگوید.
به روایت محمد حسین ریاحی، شهرستان نائین یکی از شهرهای قدیمی نه‌تنها در استان اصفهان بلکه در ایران محسوب می‌شود. این شهر از لحاظ برخی فنون و صنایع دستی در گذشته پیشرفت زیادی داشته است. در فرش‌بافی، عبا بافی و کوزه‌گری و در کشاورزی این شهر در برخی محصولات که مرتبط با مناطق کویری مانند گندم، جو پنبه و زعفران و انار است، محصولاتی دارد. مسجد جامع نائین یکی از مهم‌ترین‌ها در فهرست دیدنی‌های این شهر است، بنایی که به گفته ریاحی، ازجمله قدیمی‌ترین مساجد جامع ایران است و متعلق به دوران دیلمی می‌شود.  در خصوص وجه تسمیه کلمه «نائین» هم حمدالله مستوفی مورخ و جغرافیاشناس اسلامی در کتاب «نزهةالقلوب» می‌نویسد: «نائین مشتق از نام یکی از پسران حضرت نوح (ع) به نام "ناین" است.» البته برخی معتقدند نائین مأخوذ از «نی» است که گیاهی باتلاقی است. و از طرف دیگر، «صفا السلطنه نائینی» در سفرنامه صفا، وجه تسمیه نائین را از نوادگان نوح نبی می‌داند. برخی مورخان هم معتقدند  نائین در گذشته به دست ساکنان فلسطین بنا شده است و آنهایی که از دست «بخت‌النصر» نجات یافته و با کمک کوروش، شاه هخامنشی نجات پیدا کردند، به شرق اصفهان آمدند و نائین را از خود به یادگار گذاشتند. همه اینها باعث شده ریاحی، تاکید کند که نائین باید بیشتر از اینها مورد بررسی باستان شناسی قرار بگیرد تا شناخت ما نسبت به تاریخ این سرزمین کهن افزون شود. اگر به سایت اداره میراث فرهنگی نائین مراجعه کنید، از این شهر با عنوان «دروازه کویر مرکزی ایران» و «یکی از پهنـــــــاورترین شهرستان‌های استان اصفهان» یاد کرده‌اند.
شهرستان سی هزار نفری نائین از سه شهر نائین، ‌انارک و بافران تشکیل شده و تا مدتی پیش «خور و بیابانک» هم جزو همین شهرستان بوده است، اما حالا این منطقه شرقی، خودش شهرستان مجزایی است. در منطقه که بگردید، کوه‌های زیادی می‌بینید. مهم‌ترینشان محمدیه و زردکوه هستند در فاصله اردستان تا یزد. اما بقیه هم اسامی جالبی دارند؛ کوه میل، کوه سیاه، کوه شیر، کوه دره انجیر، کوه پرویز، کوه معراجی و کوه چهارگنبد. اگر به بافت‌گردی و تاریخ علاقه‌مندید، «نیستانک» را ببینید؛ دهستانی کهن که اعتقاد برخی مبنی بر ریشه گرفتن نام شهرستان از گیاه نی، را تداعی می‌کند. ردپای ساسانیان هم در تاریخ نائین دیده می‌شود؛ آنطور که قرائن نشان می‌دهند،  نائین یکی از شهرهای ایالت بزرگ «اصطخر» بوده است. رد تخریب‌های مغولان در این منطقه هم زخم‌های فراوان تاریخی به جا گذاشت اما در عصر  غازان و  اولجایتو  مرهم‌هایی  هم بر جای جای شهر گذاشتند و «مسجد باباعبدالله»، «عمارت امامزاده سلطان علی (ع)» و مناره مسجد جامع از یادگاران این عهد (ایلخانان) هستند. شهر نائین امروز به دو بخش تاریخی و جدید تقسیم شده است. در بافت تاریخی هفت محله بوده که شش‌تایشان به بازار راه می‌یافتند. یعنی حالا محلات کلوان، باب‌المسجد، نوآباد، گودالو، چهل دختران، پنجاهه و سرای نو را می‌توانید در بافت‌گردی‌هایتان ببینید و در بافت معماری درون‌گرایش به دیدار حسینیه‌ها، قلاع، کاروانسراها، آب انبارها و قنات‌ها بروید. در شهرستان نائین حداقل 23 مقصد تاریخی مهم وجود دارد که عبارت‌اند از: نواقلی نائین در محله کلوان بنایی که برای اخذ گمرکان مسافران و کاروان‌ها از آن استفاده می‌کردند، مسجد جامع و مصلی و حسینیه‌های تاریخی نائین، مسجد جامع و قلعه رستم بافران، مسجد جامع و قلعه محمدیه، خانه‌های تاریخی امامی، فاطمی و پیرنیا، بافت تاریخی انارک، مسجد سرکوچه، کویر ریگ جن، کارگاه‌های عباباقی، یخچال‌های تاریخی نایین، آب انبارهای نایین، آسیاب تاریخی ریگاره، مسجد بابا عبدالله ، بازار تاریخی نایین، روستای چوپانان، ننارین قلعه و معدن نخلک. برای سفر به نائین 140 کیلومتر به سمت شرق استان بروید و موطن خاندان‌های بزرگ علمی، سیاسی و فرهنگی مانند نائینی، پیرنیا، غلامحسین مصاحب، پروفسور فاطمی، حسین فاطمی، میرزای نائینی و حسین نائینی را ببینید.
اگر قصد شب‌مانی در منطقه دارید می‌توانید یکی از پنج اقامتگاه بومگردی کیخسرو چوپانان، رباط انارک، ساربان در روستای آشتیان و البته اقامتگاه ناروسیه که داخل قلعه تاریخی روستای اسماعیلان انارک است، را انتخاب کنید.
(اصفهان زیبا - پنجشنبه ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۸)

سیدعلی آل‌داوود در سالروز مرگ حبیب یغمایی و در گفت‌وگو با ایبنا: سرنوشت نامعلوم کتابخانه «حبیب یغمایی» پس از سال‌ها/ از روباه و زاغ تا مصدق 
سید علی آل‌داوود می‌گوید: کتابخانه حبیب یغمایی یک وقف‌نامه و اساسنامه دارد اما هم نام و هم جای آن را تغییر دادند.
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) 35سال پیش در چنین روزهایی در اردیبهشت‌ماه سال 63، حبیب یغمایی درگذشت، روزنامه‌نگار، شاعر و نویسنده‌ای که عموم مردم، بیشتر او را با شعر «روباه و زاغ» در کتاب فارسی سوم دبستان به یاد دارند و می‌شناسند؛ در حالی‌که سابقه مطبوعاتی او، کم از شاعری‌اش ندارد. سردبیری و انتشار مجله سیاسی و ادبی «یغما» در 31 سال متوالی مهری بر تایید این سابقه مطبوعاتی و از کارهای کم‌نظیر در تاریخ مطبوعات ایران است. یغمایی که از نوادگان دختری یغمای جندقی بود، بر خلاف پدر و برادران خود که فامیل «آل‌داوود» را برگزیده‌اند، از ابتدا فامیل را از سمت مادری انتخاب کرده است. یغمایی قبل از مرگ خود آرامگاه و کتابخانه‌ای به نام خود در بیرون از شهر زادگاهش (خورو بیابانک) احداث می‌کند که بعد از مرگ، جنازه‌اش به آنجا منتقل می‌شود، اما کتابخانه‌اش دچار مشکلاتی می‌شود که برای اطلاع از همین مسائل به بهانه‌ سی‌وپنجمین سالمرگ درگذشت او با برادرزاده او، سید‌علی آل‌داوود نویسنده و پژوهشگر گفت‌وگویی داشتیم.
سید علی آل‌داوود اینگونه صحبت‌هایش را آغاز کرد: مرحوم حبیب یغمایی روز 24اردیبهشت63 در تهران فوت کرد و جنازه‌اش هم به زادگاهش در خور و بیابانک منتقل شد. آنجا یک آرامگاه شخصی برای خودش ساخته بود در کنار کتابخانه‌ای که به اسم حبیب یغمایی تاسیس کرده بود که حدود 10هزار جلد کتاب داشت. این کتابخانه را در زمان حیات خودش به وزارت فرهنگ و هنر واگذار کرد. آنجا این کتابخانه دایر بود اما بعد از انقلاب جابه‌جا شد و کسانی که صلاحیت نداشتند، اسم کتابخانه را هم عوض کردند. ولی اصل قضیه این بود که ایشان در بیرون شهر خوروبیابانک روی یک تپه هم آرامگاه و هم کتابخانه برای خود ساخته بود. 

^{آرامگاه حبیب یغمایی در خوروبیابانک}
...شعر حبیب یغمایی تابع سبک سعدی شیرازی است
نویسنده «هفت اقلیم کتاب» در ادامه درباره ویژگی شعر حبیب یغمایی عنوان کرد: مرحوم یغمایی چند ویژگی خاص داشت. شاعر برجسته‌ای بود و شعر او ساده، روان و بی‌تکلف بود. دیوان اشعار او خیلی مفصل نیست و شاید در حدود هفت هزار بیت شعر داشته باشد. ولی در شعر چون کاملا از سبک سعدی متابعت کرده است، شعر او کاملا روان و مفهوم است و به همین دلیل سال‌های اولی که او سرایش شعر را آغاز کرده بود، یعنی از سال 1300 شمسی به بعد، شعرهای زیادی از او در کتاب‌های درسی منتشر شده است. به‌خصوص شعر «روباه و زاغ» او که با گذشت حدود 70 سال، هنوز هم در کتاب‌های درسی درج می‌شود و بچه‌های دبستانی با این شعر آشنا هستند. 
او ادامه داد: علاوه بر این نوع اشعار، یک بخش شعری او تا حدی سیاسی است. از دیگر بخش‌های شعر یغمایی، شعر اجتماعی و اشعاری است که به عشق زادگاهش سروده که شعرهای خیلی برجسته‌ای است؛ مخصوصا مثنوی «خورنامه»  و «از انارک تا چوپانان» که خیلی مثنوی مهمی است و به زبان آلمانی هم ترجمه شده است. و همین طور شعرهای مختلفی که به تناوب در دوره‌های مختلف مجله «یغما» و قبل از یغما در مجله «ارمغان» به چاپ می‌رسانده است. 
آل‌داوود درباره قالب‌های شعری مورد استفاده توسط یغمایی بیان کرد: یغمایی در قالب غزل به ندرت شعر دارد و شعر او بیشتر قصیده، مثنوی و قطعات چند پاره است که اشعار مختلف او طرفدار فراوانی هم یافته است. در زمان حیاتش دیوان مختصری از اشعارش چاپ شده، ولی دیوان کامل او که دو برابر دیوان قبلی است را بنده تصحیح کرده‌ام و به زودی به چاپ خواهد رسید.(چهارشنبه ۲۵ ارديبهشت ۱۳۹۸ ساعت ۰۹:۵۶)